Hepimiz kısa ya da uzun mutlaka zaman zaman yollara düşüyoruz. Bazılarımız her gün, gün ağarmaya yeni başlarken işe doğru uzun ve çileli bir yola çıkarken; kimimiz rutin dışı, kısa ya da uzun yollarda geçiriyoruz hayatımızın bir bölümünü. Temelde yola çıkmanın tek bir amacı var. Hedef olarak belirlenen noktaya ulaşmak… Öyle ki zaman zaman hedefe bir an önce…

Yıllarımızı geçirdiğimiz şehirlerin hafızaları olduğuna inanır mısınız? Nasıl ki insanların anılarla birikmiş acı ve tatlı birikimleri varsa şehrin de hafızaları var aslında. Şehrinizden ayrılıp yıllar sonra geri dönseniz bile, yerli yerinde bulup mutlu olacağınız, kendinizi ait hissedeceğiniz anılar, anıtlar, kokular ve tatlar… Bir şehre hafıza veren her şey… Şehirler sadece binalar, yollar, meydanlar ve bu…

Dün bir başıma oturup, yılları saymayı bıraktım. Kendi kendimle sohbete daldım…Önce ellerime takıldı gözlerim, sürekli gözümün önündeydiler. Hala on iki yaşındasın dediler bana. Ara ara gerildiğimde tırnaklarımı kemirmemden şikâyet ettiler. Artık biraz büyümem gerekiyormuş. Olur mu dedim, baksana damarlarınız çıkmış ortaya, bayağı kırk yaşındasınız işte. Neden küçültüyorsunuz beni… Utandılar ben böyle çıkışınca. Birden yirmi yaşında oldular. Mahcup…

Ölüm Günüm Siz ne zaman öleceğinizi biliyor musunuz? Ben biliyorum… Ben her gün güne başlamamı sağlayan deli umudum bittiğinde öleceğim… En Büyük Korku Korkarım; Bir gün bilmediğimi bilmemekten… Bildiğimi yanlış bilmekten, Bildiğimi fark edememekten… Deli Aşk Âşıkmış öyle söyledi… Ağlarken mutluymuş, Gülerken acı çekiyormuş… Sonsuzluk Sonsuzluk kaç metre? Sonu olmayanı düşünmek, her şeyin sonu olan…

“Başımı yastığa yeni koymuş gibi kalktım bugün yataktan. Çok garip… Sanki henüz az önce uyumak için yatağa uzanmış gibi hissediyorum kendimi. Oysa on saattir uyuyormuşum. Yine uyanmanın pek anlamlı olmadığı bir sabah, göz kapaklarımın da açılmak konusundaki düşünceleri aynı… Fazla uyumak düşünmemek için iyi oluyor ama yarattığı bu vücut ağırlığı insanı zorluyor. Sanırım uyudukça daha…

Ölüm değil ki acı veren… İnsankolayca sıyrılamaz alıştıklarından… Yaşamda doğumla başlayan öte midir ki bir alışkanlıktan? Yitip gitmek değil ki acı veren… Her gözyaşındakalbimi demir sanıp, tavında döven zaman… Kalbim ki,; bir bulut, incecik rüzgara teslim olan… Yaşam dizgisi,düşünce ham maddeli, el yapımı kurmacasüslü zaman kutusunda draje draje homojen yansımalar kendimiz imal ettik kendimiz yutuyoruz…

Kendimle hesaplaşmalarım hep Eleştirilerim, acımasızlığım Çıkar yolları çıkmazlaştırıp Dert içinde bırakılmışlığım Vahaları bile kurutup kendimi çöllere salışım Çarpmadan bölmem Artıları yok sayıp eksilerle yetinmem Hesaplaşmalarım özümle İyilerde kendimi yok sayışım Özümde kendimi horlayışım Hak ettiğime haksızlığım Haksızlığıma hak buluşum Kan ağlarken gülüşüm Hatır adına ölüşüm…