Aşk…

Aşk…

Neden mi coşkuluyum,

neden mi hep aşığım…

Çünkü kendimi sevmeyi öğrenmem tam 30 yılımı aldı…

O yüzden artık çok fazla dert etmiyorum başkalarının benim hakkında düşündüklerini.. .Önce kendini sevmeyi öğrenmeli insan…Olduğu gibi her şeyiyle, zaafları, hataları, kusurları, eksiklikleri ya da fazlalıklarıyla…Bunu yapabildiğinde ise; Aşık olmalı…Gökyüzüne, ağaçlara, sokak kedilerine, çocuklara, toprağa, renklere…Görmek isteyene çok güzellikler var, bu yüzden hayat son nefese kadar çok tatlı…Gülümseyerek baktığınızda size gülümsemeyen biriyle karşılaştınız mı hiç…İşte bir tek size geri gülümsemeyen insanlardan uzak durun…Bazı insanları ne yaparsanız yapın mutlu edemezsiniz…Çabalayıp diğer güzel insaları ıskalamayın…Aşkta gurur, aşkta önyargı, aşkta ego yoktur…İçinden geldiği gibi yaşamalı insan, kaygı duymadan…Oysa hepimiz öldükten sonra bile insanlar arkamızdan ne konuşur diye kaygılanıyoruz…Bu sabah herkese günaydın dedim ben…Ağaçlara, ıslanmış kedilere, yoldaki çamura, yağmura, otobüs bekleyen insanlara…
Sonra döndüm bir de kendime günaydın dedim…