Uzun ince bir yoldayım… Ne kadar süreceğini bilmeden yürüyorum. Sonunu bilemediğim için, her gün ölecekmiş, ama sonsuza kadar da yaşayacakmış gibi gidiyorum. Yol benim için süreklilik, devam etme gücü demek, sevinç ve gözyaşı demek, kavuşma ve ayrılık demek, başarı ve başarısızlık demek, bazen pişman olmak bazense hata yapmak demek. Bilmiyorum ne haldeyim… Ne kadar öğrenirsem…
Siz de her bir insanın apayrı güzellikleri, erdemleri, düşünceleri ve bunun yanında hataları, eksiklikleri, zaafları olduğuna inanıyor musunuz? Aynı parmak izlerimizin birbirinden farklı oluşu gibi; her insan birbirinden bağımsız, tamamen farklı özellikler ve hayat tecrübeleri taşıyan birer canlıdır. Dünyada kusursuz diye bir kavram bulunmadığını kabul ettiğimize göre; her insan zaman zaman hata yapar, zaman zaman…
Affan Dede’ye para saydım, sattı bana çocukluğumu…Artık ne yaşım var, ne adım; bilmiyorum kim olduğumu…Hiçbir şey sorulmasın benden; haberim yok olan bitenden…Bu bahar havası, bu bahçe; havuzda su şırıl şırıldır…Uçurtmam bulutlardan yüce, zıpzıplarım pırıl pırıldır…Ne güzel dönüyor çemberim; hiç bitmese horoz şekerim! Çok zorlayarak hafızamızı; belki ucundan hatırlayıp gülümseyeceğimiz ama çoğu zaman bize çok uzak…
Düşünen, analiz yapan ve kendine ait fikirleri olan insanların yönlendirdiği milyonlar içinde yaşıyoruz. Düzgün konuşan, konuşurken takılmayan, düşüncelerini bazı kaynaklara dayandıran ya da toplum içinde belli bir statü sahibi kimselerin düşüncelerini olduğu gibi kabul ediyoruz. Hazır olan her şeye alışıyoruz. Buna hazır düşünceler de dâhil. Yaşantımızda hazır olarak önümüze gelmiş birçok şeyin bize hoş gelmesi…
Sorunun cevabını vermeye birçoğumuzun bildiği bir Nasrettin Hoca hikâyesi ile başlamak istiyorum. Nasrettin hoca ve oğlu pazardan eve dönüyorlarmış. Hoca oğlunu eşeğe bindirmiş kendisi de eşeğin yanında yürümeye başlamış. Yolda yanlarından geçen biri bu durumu görmüş ve hocaya: ” Hocam koca adam sen yürüyorsun çocuğu eşeğe bindirmişsin, bu olacak iş mi?” demiş. Hoca düşünmüş adam…
Yunuslar tek gözü açık uyurmuş. Bunu okuduğum zaman “Anneler gibi” diye düşündüm. Yan odada çocuğun nefesi değişse gözünü açar anne. Öyle değişimler yaşanıyor ki… Çocuk sahibi olmadan çok derin uyuyan kadınlar bile çocuktan sonra her şeyin değiştiğini anlatıyorlar. Develerin 3 tane kaşı olurmuş. Bir devenin bana kaş çattığını düşünmek istemedim. Sanırım en güzeli bir deveyi…
Kesinlikle bu telefonun çalar saat sesini değiştirmem lazım artık diye düşündü bir yandan saati sürekli beş dakika ötesine ertelerken… Ne kadar uzun zamandır bu sesle uyanıyorum acaba dedi beyni uyanmış ama gözleri ve bedeni hala uyur halde yatakta yatarken. Şartlı refleks denen tepkinin kendisinde oluşmasına yol açacak kadar uzun bir süre olmalıydı bu. Kendisini kazıyarak…
Hepimiz kısa ya da uzun mutlaka zaman zaman yollara düşüyoruz. Bazılarımız her gün, gün ağarmaya yeni başlarken işe doğru uzun ve çileli bir yola çıkarken; kimimiz rutin dışı, kısa ya da uzun yollarda geçiriyoruz hayatımızın bir bölümünü. Temelde yola çıkmanın tek bir amacı var. Hedef olarak belirlenen noktaya ulaşmak… Öyle ki zaman zaman hedefe bir an önce…
Yıllarımızı geçirdiğimiz şehirlerin hafızaları olduğuna inanır mısınız? Nasıl ki insanların anılarla birikmiş acı ve tatlı birikimleri varsa şehrin de hafızaları var aslında. Şehrinizden ayrılıp yıllar sonra geri dönseniz bile, yerli yerinde bulup mutlu olacağınız, kendinizi ait hissedeceğiniz anılar, anıtlar, kokular ve tatlar… Bir şehre hafıza veren her şey… Şehirler sadece binalar, yollar, meydanlar ve bu…
Balkonumda iki sene önce alıp büyütmeye çalıştığım bir limon ağacım var. İki senedir yeni bir tane yaprak vermediği gibi en ufak bir büyüme hareketi de gösterdiği yoktu. Satın aldığım günden bugüne kadar toprağına hiç el atmamıştım. Çok kötü bir toprağa dikildiğini fark ettim bir gün. Toprağı değiştirdim ama hiçbir olumlu değişiklik göremedim. Bu durum yetmezmiş…