Ölüm değil ki acı veren… İnsankolayca sıyrılamaz alıştıklarından… Yaşamda doğumla başlayan öte midir ki bir alışkanlıktan? Yitip gitmek değil ki acı veren… Her gözyaşındakalbimi demir sanıp, tavında döven zaman… Kalbim ki,; bir bulut, incecik rüzgara teslim olan… Yaşam dizgisi,düşünce ham maddeli, el yapımı kurmacasüslü zaman kutusunda draje draje homojen yansımalar kendimiz imal ettik kendimiz yutuyoruz…

Kendimle hesaplaşmalarım hep Eleştirilerim, acımasızlığım Çıkar yolları çıkmazlaştırıp Dert içinde bırakılmışlığım Vahaları bile kurutup kendimi çöllere salışım Çarpmadan bölmem Artıları yok sayıp eksilerle yetinmem Hesaplaşmalarım özümle İyilerde kendimi yok sayışım Özümde kendimi horlayışım Hak ettiğime haksızlığım Haksızlığıma hak buluşum Kan ağlarken gülüşüm Hatır adına ölüşüm…